صبر

و باز هم خبر فوت یکی از دوست داشتنی های زندگیم رو شنیدم. 

از خودم ناراحتم که دوسال سرطان ریه داشته و من خبر نداشتم و فقط از دور دوسش داشتم... عکسای دوران مریضیش رو برام فرستادن و ندیده پاک کردم و فقط برای چند لحظه به عکس چهارسال پیشش که سالم و خندون بود نگاه کردم ..قفسه سینم درد گرفت قلبم سوزن سوزن شد و یاد حرفای مامان افتادم که میگفت واسه رفتن ادما سخت نگیر، یادم افتاد که مامان همیشه نگران ناراحتیای افراطی من میشه، .. عکس رو پاک کردم و بوم و رنگ هارو گذاشتم جلوم ولی جلوی اشکامو نمیتونم بگیرم... یه جاهایی تو زندگی زیادی سخته. امشب یکی از تلخ ترین ها بود..